αντιγόνης soundrack [3]

αντιγόνη-αίμονας


ερώτημα:
η αντιγόνη στην τραγωδία δεν συναντά καθόλου τον αίμονα; ούτε από μακρυά;
     [στη σκηνή σίγουρα όχι.αλλά στα παρασκήνια;..]

μιλούν βέβαια ο ένας για τον άλλο, αλλά όχι μαζί.
π.χ. ο αίμονας προς τον πατέρα του:

Μοιρολογάνε το κορίτσι, το πιο δύστυχο απ' όλες τις γυναίκες, που λιώνει γιατί τόλμησε να κάνει μια άγια πράξη...
Άκου και συ: Αν πεθάνει αυτή θα καταστραφεί κι άλλος...

κι η αντιγόνη όταν ακούει προσβολές απ' τον κρέοντα :


ΙΣΜΗΝΗ
Θέλεις να σκοτώσεις τη μνηστή του γιού σου;
ΚΡΕΟΝΤΑΣ
Υπάρχουν πολλά χωράφια γι' αυτόν να οργώσει.
ΙΣΜΗΝΗ
Ποιο ταιριαστό απ' αυτούς τους δυο, κανένα.
ΚΡΕΟΝΤΑΣ
Δε θέλω για το γιό μου τέτοια κακιά γυναίκα.
ΑΝΤΙΓΟΝΗ
Αίμονα, καλέ μου, ο γονιός σου σε κακολογεί!
ΚΡΕΟΝΤΑΣ
Πολύ με σκότισες και εσύ και ο γάμος σου.



αν όμως συναντιούνταν/συναντήθηκαν;
τι θα έλεγαν; θα σιωπούσαν;


έστω, λοιπόν ότι συναντήθηκαν.
ο αίμονας μάλλον θα μίλησε προσπαθώντας να της αλλάξει γνώμη:

κι εκείνη χωρίς να χρειαστεί να μιλήσει θα του έδωσε να καταλάβει πως :

λίγο αργότερα όμως- όταν δεν θα είναι μπροστά της ο αίμονας- θα εκφραστεί 

διαφορετικά : 

Συμπολίτες, κοιτάξτε με, περπατάω το στερνό μου δρόμο, βλέπω το φως του ήλιου για τελευταία φορά, και πια ποτέ ξανά. Στο κοιμητήρι του με σέρνει ο Άδης, ζωντανή, για του Αχέροντα την όχθη. Νυφιάτικο τραγούδι δε μ' αξίωσε ούτ' επιτάφιους ύμνους έψαλλε, αλλά παντρεύομαι το σκοτεινό ποτάμι.....
Άκλαυτη, χωρίς φίλους, χωρίς τραγούδι νυφικό βαδίζω το στερνό μου δρόμο. Είν' άδικο να μην ξαναντικρύσω το φως του ήλιου η δύστυχη. Για τον καημό μου κανείς δεν κλαίει, κανένας φίλος δε στενάζει......


αδικεί όμως τον αίμονα που θα πάει να την συναντήσει στον τάφο πια:


ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ:

Γλιστράμε μεσα στον τάφο και τι βλέπουμε! Εκείνη, να 'ναι κρεμασμένη απ' το λαιμό, με βρόγχο που 'χε πλέξει από το πέπλο της, και κείνον, να την έχει αγκαλιασμένη απ' τη μέση, να κλαίει και να δέρνεται για της αγαπημένης νύφης το χαμό, και ν' αναθεματίζει τον πατέρα του.
Χωρίς μιλιά γυρνά και τον φτύνει καταπρόσωπο, μετά τραβάει το δίκοπο σπαθί και του χιμάει. Πρόλαβε κι όρμησ' έξω ο πατέρας του. Και θυμωμένος που ξαστόχησε ο δύστυχος, τεντώνει πίσω το κορμί του και μπήγει πέρα ως πέρα το ξίφος στα πλευρά του. Μ' άνευρο μπράτσο αγκάλιασε τη νύφη και η βαριά του ανάσα μύριζε αίμα στο μαρμαρένιο μάγουλο του κοριτσιού.Τον βλέπει ο Κρέοντας και σπάραξε. Πάει κοντά, φωνάζει, ικετεύει. Ταλαίπωρε τι πας να κάνεις, τι έχεις στο μυαλό σου; Ποια συμφορά σε χτύπησε; Παιδί μου, βγες, γονατιστός σε παρακαλώ. Το παιδί τον κοιτάζει τότε με άγρια λύσσα,
Τώρα, νεκρός στην αγκαλιά της κρεμασμένης, κάνει στον Άδη τις γαμήλιες χαρές, δίνοντας έτσι μάθημα στον άνθρωπο, τι μαύρες συμφορές φέρνει η άδικη κρίση.

έγκυρες πηγές μάς ενημέρωσαν ότι τελικά συναντήθηκαν ξανά στη θάλασσα..