Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

σχετικά με την κρίση [τη λένε οικονομική..]


Από τον Αντονιόνι στο Fight Club  [απόσπασμα απ’ το Deptocracy, εκδ. Λιβάνη]

      Μεσημέρι Αυγούστου στη Γουόλ Στριτ.  Ένας ελαφρώς αχτένιστος νεαρός,  γύρω στα τριάντα, παρατηρεί το κτίριο του χρηματιστηρίου. Λίγες μέρες αργότερα θα γράψει τις παρακάτω γραμμές στο σημειωματάριό του: «Κάτω από τη Γουόλ Στριτ υπάρχει ένας σταθμός του μετρό και αν κάποιος τον γέμιζε με δυναμίτη και τον ανατίναζε, τότε το μικρό δρομάκι θα πήγαινε στο διάολο. Θα έβλεπες να πετάνε στον αέρα όλα τα βιβλία των συναλλαγών, οι τίτλοι ιδιοκτησίας, οι μετοχές  και τα στοιχεία του ξένου χρέους». Ο νεαρός της ιστορίας μας άκουγε στο όνομα Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Μαγιακόφσκι
και είχε μόλις φτάσει στη Νέα Υόρκη σε ένα από τα τελευταία ταξίδια της ζωής του – πέντε χρόνια πριν ακουμπήσει την κάννη του όπλου του στον κρόταφό του και τραβήξει τη σκανδάλη.
    To «όραμά» του ίσως να θυμίσει σε ορισμένους την ταινία V for Vendettaa και την προσπάθεια του Βρετανού καθολικού Γκάι Φοκς να τινάξει στον αέρα το βρετανικό κοινοβούλιο με τη Συνωμοσία της Πυρίτιδας, στις 5 Νοεμβρίου του 1605 («Remember, Remember the 5th of November»). Οι ελαφρώς παλαιότεροι ίσως να το συνδέσουν με την τελευταία σκηνή του Fight Club, όταν οι ήρωες ανατινάζουν σύμβολα του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος.
    Αυτό όμως που ούτε ο Μαγιακόφσκι ούτε ο σκηνοθέτης του Fight Club φάνηκε να συνειδητοποιούν είναι ότι οι πιο ηχηρές εκρήξεις που ακούγονται στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα δεν προκαλούνται από μεγάλες ποσότητες δυναμίτη,  αλλά από το σκάσιμο κάποιας φούσκας.  Όπως αυτή που έσκασε τον Οκτώβριο του 1929 στη Γουόλ Στριτ ή το Σεπτέμβριο του 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers. Ο μεγάλος Ρώσος ποιητής, όπως και οι Αμερικάνοι δημιουργοί του Fight Clubb ονειρεύονταν
τις εκρήξεις τους,  όταν το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα έδειχνε να σφύζει από δυναμισμό και ενεργητικότητα.  Όταν,  δηλαδή,  η φούσκα μεγάλωνε αθόρυβα επιτρέποντας στους θιασώτες του συστήματος να μιλούν για το «τέλος της ιστορίας» και να ονειρεύονται την απόλυτη κυριαρχία τους έναντι των πολιτικών, οικονομικών και ιδεολογικών τους αντιπάλων.
     Ίσως,  λοιπόν, η κινηματογραφική έκρηξη που θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα τη σημερινή εικόνα της παγκόσμιας οικονομίας να ανήκει στον Μικελάντζελο Αντονιόνι και την ταινία του Zabriskie Pointt. Μια γιγαντιαία μπάλα φωτιάς καταπίνει ένα ολόκληρο σπίτι και τινάζει στον αέρα τα μικροαστικά όνειρα της μεταπολεμικής γενιάς των baby boomers. Ψυγεία, πλυντήρια και καρέκλες πραγματοποιούν τον τελευταίο τους χορό στον αέρα πριν συνθλιβούν στο έδαφος.  Γυρισμένη το 1970, η ταινία αποτυπώνει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το τέλος μιας εποχής συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης,
υψηλών εισοδημάτων και αυξανόμενης ζήτησης που ακολούθησε το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. (Για ειρωνεία της τύχης, η ταινία είχε την ίδια μοίρα με το οικονομικό σύστημα που κατέκρινε – χαρακτηρίστηκε ως η μεγαλύτερη εμπορική αποτυχία στην ιστορία του κινηματογράφου.)





τρόποι αντιμετώπισης : 


1. να την αγνοήσεις [αν μπορείς..]




2. να την καταλάβεις [όσο μπορείς]


3.α) να την αλλάξεις [θες;]


3.β) κι αν φας τα μούτρα σου;


Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει

όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα

έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω

πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.


Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
καρφώσατε σ'εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: θα πέσει η πόλις.
                                                          μ. αναγνωστάκης




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου