retro for ever ! (πινακοθήκη αειθαλών ασμάτων)

''σπουδή στην απουσία'' [1] :


Πού να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό

που είμαι μόνος, μα τόσο μόνος

και που μαζί μου παίζουν κρυφτό

πότε η πλήξη και πότε ο πόνος...

Πού να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό

που με χτυπάει τ' άγριο τ' αγέρι

να 'ρθεις και μ' ένα φιλί καυτό

να με γεμίσεις με καλοκαίρι

Ας ερχόσουν για λίγο

μοναχά για ένα βράδυ..

''σπουδή στην απουσία'' [2]:


Μπορεί να σ' έφερε τ'αγέρι τις μαργαρίτες που μαδά

Μπορεί να σ' έφερε το κύμα στην αμμουδιά που τραγουδά

Μπορεί να σ' έφερε η χαρά, μπορεί να σ' έφερε η λύπη

μα ειν' αργά,πολύ αργά να μου ξυπνήσεις καρδιοχτύπι...

''απολογία ενώπιον μαρτύρων'' :


Ζητάτε να σας πω

τον πρώτο μου σκοπό

τα περασμένα μου γινάτια

ζητάτε είδα μάτια

με σκίζετε κομμάτια...

Σε μια παλιά πληγή

που ακόμα αιμορραγεί

μη μου γυρνάτε το μαχαίρι

αφού ο καθένας ξέρει

τι πόνο θα μου φέρει

Είναι πολύ σκληρό

να σου ζητούν να τραγουδήσεις

έναν παλιό σκοπό

που προσπαθείς να λησμονήσεις

Στο γλέντι σας αυτό

δε θα  ’τανε σωστό

αντί για άλλο πιοτό

να πιω εγώ φαρμάκι

μ' ένα τέτοιο τραγουδάκι

Γελάτε ειρωνικά

και λέτε μυστικά

ίσως με κάποια καταφρόνια

μια και περάσαν χρόνια

εσύ τι κλαις αιώνια

Γιατί βαρυγκωμείς

δεν είδαμε και μεις

μια ομορφιά σ' αυτή τη ζήση

δεν πήραμε απ' τη φύση

καρδιά για ν' αγαπήσει

Αχ, δεν είν' οι καρδιές

όλες το ίδιο καμωμένες

ούτε κι οι ομορφιές

στον κόσμο δίκαια μοιρασμένες

Και μες στη συντροφιά

σε κάθε ρουφηξιά

ξεχνώ μιαν ομορφιά

που γέμιζε μεράκι

το παλιό μου τραγουδάκι

''ήρθε για να μείνει'' 
          ή ''προσοχή εύθραυστον'' :


Πολλές αγάπες γνώρισα,

αγάπησα και χώρισα,

μα όπου κι αν γυρνούσα,

εσένα ζητούσα...

Στα όνειρα τα χίλια μου,

σε γύρευαν τα χείλια μου,

σε γύρευε η ψυχή μου,

κι οι πόθοι οι κρυφοί μου...

 

''πρωί,μεσημέρι,απόγευμα,βράδυ και πάλι πρωί..'' :
(όπως το φιλμ ''άνοιξη,καλοκαίρι,φθινόπωρο,χειμώνας και άνοιξη'')


Ξεκινήσαμε πρωί

κι είναι μεσημέρι

άσ' το το χεράκι σου...

να σου το κρατώ..

Θά 'ρθει και το δειλινό

με το πρώτο αστέρι

ξεκινήσαμε πρωί

κι είναι μεσημέρι

Έχουμ' ως τ' απόγευμα

δρόμο αρκετό

τίποτ' άλλο αγάπη μου

τώρα δεν ζητώ

Ας το το χεράκι σου

το μικρό σου χέρι

άσ' το το χεράκι σου

να σου το κρατώ

Τώρα που νυχτώσαμε

σφίξε μου το χέρι

τώρα ακόμα πιο πολύ

το αναζητώ

Χάθηκε στα σύννεφα

το μικρό τ' αστέρι

τώρα που νυχτώσαμε

σφίξε μου το χέρι

Μη σε νοιάζει που το φως

είναι λιγοστό

και περπάτα δίπλα μου

όπως περπατώ

'' just:στάσου μύγδαλα...''

''θρησκευτικός παροξυσμός'':

ένα πρωινό, η Παναγιά μου..

''μελό-μελό-μελό , πιο μελό δεν πάει..'':


μη μου μιλάς γι' αγάπη,
σαν κλαίνε τα πουλιά...

ΕΠΙΜΥΘΙΟ:
''ο γλάρος και η βάρκα'',
''το γεράνι κι η πεταλούδα'',
''το φεγγάρι κι η λεύκα'' :

Μια βάρκα ήταν μόνη της σε θάλασσα γαλάζια
κι ήτανε κι ένας γλάρος με ολόλευκα φτερά
κι όλο την κοντοζύγωνε για να της κάνει νάζια
και τις φτερούγες του έβρεχε στα γαλανά νερά

Και ζήλεψα τη βάρκα τη μικρή τη χιονάτη
που της φιλούσε ο γλάρος το κατάλευκο πανί
Και νοιώθω σαν βαρκούλα στα γαλάζια τα πλάτη
που όλο περιμένει κάποιο γλάρο να φανεί

Ένα γεράνι κόκκινο λουλούδισε στη γλάστρα
κι ήρθε μια πεταλούδα που πετούσε σαν τρελή
Και ποιος να ξέρει άραγε τι του 'πε η ξελογιάστρα
και κείνο εκοκκίνισε ακόμα πιο πολύ

Και όλο συλλογιέμαι τα φτερά τ' ανοιγμένα
αλλά το τι να είπαν δεν το βρίσκω, ομολογώ
Ποιος άραγε το ξέρει να το πει και σε μένα
Ας τ' άκουγα από σένα κι ας κοκκίνιζα και 'γω

Χθες το φεγγάρι ασήμωσε της λεύκας μας τα φύλλα
που στέκονταν ακίνητη εκεί στην ερημιά
κι όταν ο Μπάτης φύσηξε της ήρθε ανατριχίλα
κι αμέσως τρεμουλιάσανε τα φύλλα τα ασημιά.