Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

ηθοποιός σημαίνει...

     αυλαία και πάμε...

λοιπόν:
ηθοποιός σημαίνει (ασφαλώς)...
    
    σημαίνει ιερό τέρας σε ''λευκό πανί''
[''λευκό πανί'' σε στίχους ρένας χατζιδάκη, με χρ. θηβαίο και στίχοιμα]

     και τώρα; ποια παίζει τώρα;

    ''σταρ'',με μια δόση νάρκισσου...


     σημαίνει όμως και μπουλούκια...
     
  μπουλούκια...δηλαδή ''δίχως φίρμα θεατρίνοι''



Γεννήθηκα σε μια σπηλιά από πανί, σε μια σκηνή
που άλλοτε έπαιζε  Μακμπέθ, άλλοτε Γκόλφω,
Γενοβέφα, ή Ντον Ζουάν με το σπαθί
κι άλλοτε πάλι τη ζωγράφιζε η βροχή.
Γεννήθηκα σε μια σπηλιά από πανί, σε μια σκηνή.
«Στα ψέματα θα σκοτωθώ» μου είπε ο πατέρας
και η μητέρα μου βαφόταν γελαστή.
Είδα ζωή να παριστάνει τη ζωή...

αφιέρωμα στα μπουλούκια από το ένθετο  ''7ημέρες'' της Καθημερινής εδώ

''ΟΜΟΙΑ ΣΑΝ ΗΘΟΠΟΙΟΣ''
συχνά η τέχνη μιμείται τη ζωή[τέχνη υποκριτικής]
πιο συχνά η ζωή την τέχνη...[τέχνη υποκρισίας]


            Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

                 Ο Βασιλεύς Δημήτριος
           
Ώσπερ ου βασιλεύς, αλλ’ υποκριτής, μεταμ-
φιέννυται χλαμύδα φαιάν αντί της τραγικής
        εκείνης, και διαλαθών υπεχώρησεν.
                 Πλούταρχος, Βίος Δημητρίου

Σαν τον παραίτησαν οι Μακεδόνες
κι απέδειξαν πως προτιμούν τον Πύρρο
ο βασιλεύς Δημήτριος (μεγάλην
είχε ψυχή) καθόλου — έτσι είπαν —
δεν φέρθηκε σαν βασιλεύς. Επήγε
κ’ έβγαλε τα χρυσά φορέματά του,
και τα ποδήματά του πέταξε
τα ολοπόρφυρα. Με ρούχ’ απλά
ντύθηκε γρήγορα και ξέφυγε.
Κάμνοντας όμοια σαν ηθοποιός
που όταν η παράστασις τελειώσει,
αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται.

[απόσπασμα από : ''Θεατρικότητα και Δημόσιος Βίος στον Ελληνιστικό Κόσμο'' του Αγγ. Χανιώτη,όπου ''η πρόσληψη του δημόσιου βίου ως σκηνοθετημένης παράστασης και του δημόσιου προσώπου ως ηθοποιού, ιδιαίτερα εμφανής στην ελληνιστική εποχή, έχει ενδιαφέρουσες αναλογίες προς τη σημερινή επίδραση της τηλεόρασης και του θεάματος στην πολιτική'']

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ

     Θεατρίνοι, Μ.Α.

Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε
όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε
στήνουμε θέατρα και σκηνικά,
όμως η μοίρα μας πάντα νικά

και τα σαρώνει και μας σαρώνει
και τους θεατρίνους και το θεατρώνη
υποβολέα και μουσικούς
στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς.

Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,
ρίμες, αισθήματα, πέπλα, στολίδια,
μάσκες, λιογέρματα, γόοι και κραυγές
κι επιφωνήματα και χαραυγές

ριγμένα ανάκατα μαζί μ' εμάς
(πες μου πού πάμε; πες μου πού πας;)
πάνω απ' το δέρμα μας γυμνά τα νεύρα
σαν τις λουρίδες ονάγρου ή ζέβρα

γυμνά κι ανάερα, στεγνά στην κάψα
(πότε μας γέννησαν; πότε μας θάψαν;)
και τεντωμένα σαν τις χορδές
μιας λύρας που ολοένα βουίζει. Δες
και την καρδιά μας· ένα σφουγγάρι,

στο δρόμο σέρνεται και στο παζάρι
πίνοντας το αίμα και τη χολή
και του τετράρχη και του ληστή.

             Μέση Ανατολή, Αύγουστος '43

[Ο Σεφέρης ακολουθεί ως διπλωμάτης την ελληνική κυβέρνηση στη Μέση Ανατολή, γνωρίζει τους πολιτικούς,παρακολουθεί και σχολιάζει τις κινήσεις τους-κυρίως τις παρασκηνιακές..]


οι ''θεατρίνοι'' του σεφέρη σε τρεις διαφορετικές μελοποιήσεις:

στα ίδια περίπου χρόνια, στην ελλάδα από το '36 ως το τέλος του εμφυλίου, περιφέρεται παίζοντας τη ''γκόλφω'' ο  ''θίασος'' του θ. αγγελόπουλου,μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας [με τα πάθη της-οικογενειακά,ερωτικά,πολιτικά]


     σύγχρονοι ''θεατρίνοι'' -νεώτεροι ''θίασοι''

Επενδύσεις, διαφημίσεις,
ενοχές και ανακρίσεις
εποχές για λεφτά, άπατος στα χαμηλά
με θεούς φοβερούς, με θρησκείες τρομοκράτες
με ληστές στην αυλή, αδιάφοροι, χαζοί
Κάνω πως δε ξέρω, πέφτω μες στα κύματα
άλλοι δρόμοι μας ενώνουν, κι άλλοι στα διλήμματα...



κι οι εραστές παίγνια του καιρού του θεατρώνη...

Ρόλοι κι αισθήματα σ' αρχαία διαδρομή
γέρος κι ο χρόνος σαν μουγκός υποβολέας
μπολούκια οι έρωτες σε άγονη γραμμή
να σε τυφλώνει ο καπνός κι ο προβολέας


Ξεφτίλα χρώματα κι η πρόβα στα σκαλιά
και στις κουίντες ο καιρός ο θεατρώνης
πόσο μ' αγάπησες με ψεύτικα φιλιά
και με το ρόλο με πουλάς της Αντιγόνης.

Οι μάσκες πρόσωπα με μάτια ανοιχτά
μπήγουν τα νύχια τους βαθιά στο μέτωπό μου
δυο μεροκάματα το μήνα αρπαχτά
δέκα τσιγάρα το πολύ το μερτικό μου.

Τα καμαρίνια με δυο μέτρα κουρελού
πούδρες και μάσκαρα και κόκκινα κραγιόνια
στα Παναθήναια η δόξα του φαλλού
στίβα πηγαίναμε στα βρώμικα βαγόνια.

Μητέρα νύχτα μου λεχώνα μου σιωπή
στην Τρίτη Πράξη και ο ρόλος του θανάτου
αυλαία γύφτισσα το τέλος ποιος θα πει
σ' ένα μπορντέλο στην παλιά Ακομινάτου.

Άδεια τραγούδια με σαράντα πυρετό
όταν πεθάνω να με θάψετε στη Θήβα
σαν τον Οιδίποδα τυφλός να περπατώ
η μοίρα είναι του θιάσου μας η ντίβα.

Αυτός ο θίασος απόψε θα καεί
και στον εξώστη θα γελάει η γαλαρία
μονάχοι μού πες πως πεθαίνουν κι οι θεοί
και των ανθρώπων πως τελειώνει η ιστορία.


ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Ηθοποιός σημαίνει...

Ηθοποιός σημαίνειπαλιάτσος...
σημαίνει μάγος…


Σε μια στιγμή ανάβουν τα φώτα
κι η μουσική μάς φέρνει τους μάγους στη σκηνή
Αρχίσαν πάλι τ' αστεία οι παλιάτσοι
κι ο σκοινοβάτης ιδρώνει, ιδρώνει στο σκοινί

Τόση ομορφιά δεν είδες πουθενά
τους μάγους, τους παλιάτσους με τα κόκκινα σκουφιά
Σαν βγαίνουν στη σειρά ξεφαντώνουν τα παιδιά
και μέσα απ' το καπέλο βγαίνουνε χίλια πουλιά

Όταν μια μέρα και συ θα δακρύσεις
την ώρα που ο μάγος θριαμβεύει στη σκηνή
Καθώς σε κοροϊδεύει ο παλιάτσος
και το ταμπούρλο οργιάζει και κλαίει το βιολί

Τότε τη δική μου θα νιώσεις την ψυχή
που κάθε βράδυ γίνεται λατέρνα σε γιορτή
Του τσίρκου τους ανθρώπους ανταμώνει στη σκηνή
μαζί τους υποκρίνεται για σένα θεατή.






Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΣ ! ΑΠΟΨΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ..!

καιρός του σπείρειν..καιρός του θερίζειν..
...καιρός του καρναβαλίζεσθαι!

''-η ζωή είναι μικρή-μη την κάνεις θλιβερή...
  -η ζωή είναι μεγάλη-μη την κάνεις καρναβάλι...''


 -κι όμως διαφέρει καρναβάλι από καρναβάλι...διάλεξε το δικό σου!

αρχή καρναβαλιού, καλημέρα σας :

''αρνήσου τ' αρνί σου''!

συνέχεια του καρναβαλιού, χαίρετε :



απόκριες στην πάρο:

απόκριες στη νάουσα:

αποκριάτικα δόμνας σαμίου:
μια περιδιάβαση στα έθιμα των αποκριών: εδώ

     κι άμα χορέψατε το ''έντεκα'', να πάτε στο καλό...

   Τέλος του καρναβαλιού,καλή σας νύχτα!


Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

μάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο...πρόσωπα-προσωπεία

Ο άνθρωπος είναι λιγότερο ο εαυτός του όταν μιλάει ως ο εαυτός του. Δώσ’ του μια μάσκα και θα σου πει την αλήθεια. 
        Man is least himself when he talks in his own person. Give him a mask, and he will tell you the truth
                                Oscar Wilde







                                        Μίλτος Σαχτούρης

                                                           
Τα ποιήματά μου δεν είναι απαισιόδοξα. Απεναντίας, είναι σαν τα ξόρκια. Ξορκίζουν το κακό. Μοιάζουν με μάσκες αφρικάνικες. Με μάσκες ζώων και προγόνων, για να ξορκιστεί ο θάνατος. Όπως συμβαίνει απαράλλαχτα και με τις μάσκες των ιθαγενών.
                                                                                             Μ. Σαχτούρης


ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΥ[Δ.Μήττα] : παρουσίαση των πολλών πλευρών της έννοιας ''μάσκα'' (θεατρική,θρησκευτική,καρναβαλιού κ.ά.)
         απόσπασμα από την εισαγωγή:

''Προσωπείο φορά ο θεός, λ.χ. ο Διόνυσος, ο νεκρός, ο πιστός, ο μύστης, ο ηθοποιός, ο κλόουν, ο δήμιος, ο μεταμφιεσμένος του καρναβαλιού. Μιλούμε ακόμη για μάσκα ομορφιάς, αυτή δηλαδή που θα επιτρέψει τη διατήρηση μιας κατάστασης και την ανάσχεση του χρόνου, για μάσκα οξυγόνου που δίνει ζωή. μιλούμε για μάσκες προστατευτικές από αέρια, για μάσκα ξιφασκίας, τεχνιτών όπως οι οξυγονοκολλλητές, πυροσβεστών, δυτών αλλά και για τις μάσκες του αθλητισμού, εννοώντας τα φάρμακα ή τα φαρμάκια που μπορεί να πάρει ένας αθλητής για να ανεβάσει την απόδοσή του αλλά και που δρουν στα νεφρά σαν φίλτρο μη επιτρέποντας την ανίχνευση στα ούρα των απαγορευμένων ουσιών κατά τον αντιντόπινγκ έλεγχο. Μάσκα ονομάζεται και το κυρτό μέρος της πλώρης ενός σκάφους από την καρίνα μέχρι το ανώτερο κατάστρωμα, όπου χτυπούν τα κύματα κατά την κίνηση του πλοίου. Μιλούμε ακόμη για μασκάρισμα στη φωτογραφία –επιτρέπει στον φωτογράφο να σκιάσει περισσότερο ένα μέρος της φωτογραφίας και να φωτίσει ένα άλλο, να αναδείξει κάτι σκοτεινιάζοντας κάτι άλλο-, μιλούμε για το προσωπείο της Κου Κλουξ Κλαν, του κλέφτη και του τρομοκράτη, του καταδότη, του χούλιγκαν και των ράμπο, για τον άνθρωπο με το σιδερένιο προσωπείο, τον Ζορό και το Φάντασμα της Όπερας που κρύβει το παραμορφωμένο πρόσωπό του πίσω από μια μάσκα…
«Οι μάσκες σχετίζονται με την απόκρυψη των χαρακτηριστικών και την ελευθερία ή και την ασυδοσία που πηγάζει από την ανωνυμία», έγραψε ο Αρίστος Γιαννόπουλος σε άρθρο του με τίτλο «Μάτια ερμητικά κλειστά» στο Έψιλον, 09.03.2003. Στο ένθετο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας «Η τέχνη της ζωής» της ίδιας ημέρας, ο Άρης Μαλανδράκης υπέγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο με τίτλο «Τα πρόσωπα της μάσκας» (σ. 10-11), κάνοντας αναφορά στη χρήση της στις κινηματογραφικές ταινίες: ερωτική ή επικίνδυνη, χαρμόσυνη και εορταστική στα μιούζικαλ και τις κωμωδίες. Στο δημοσίευμα αυτό ο Μαλανδράκης κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα αντιπαραβολή. Στην ταινία «Ο άνθρωπος με τη σιδερένια μάσκα» (1998) ο ήρωας, τον οποίο υποδύεται ο Λεονάρντο ντι Κάπριο, επιμένει: «Εγώ φοράω τη μάσκα, δεν με φοράει αυτή». Συχνά, όμως, «η μάσκα διαμορφώνει το πρόσωπο (και τον χαρακτήρα αυτού που τη φοράει». Για παράδειγμα, στην ταινία «Μάσκα» του 1994 ο δειλός τραπεζικός κλητήρας, τον οποίο υποδύεται ο Τζιμ Κάρεϊ, «φορώντας την… αυτοκόλλητη μάσκα αρχαίου θεού των τεχνασμάτων και της απάτης», μετατρεπόταν σε υπερήρωα των καρτούν (Εικ. 49). «Στον ιδιότυπο ανταγωνισμό προσώπου και προσωπείου, το δεύτερο αναδεικνύεται τις περισσότερες φορές νικητής. […] Όσο δημοφιλές κι αν είναι το πρόσωπο του πρωταγωνιστή, η μάσκα που το καλύπτει κερδίζει – κατά κανόνα – τη μάχη των εντυπώσεων».
Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει ο Κώστας Καζάκος, με αφορμή το ανέβασμα του έργου του Έντουαρντ Άλμπι Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ, είπε: «Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος που ανατέμνει [ο Άλμπι] την περιπέτεια του ανθρώπου. Το μόνο αισιόδοξο μέσα σ’ αυτήν την αδιέξοδη κατάσταση είναι το πέταγμα της μάσκας, το θαρραλέο κοίταγμα της αλήθειας». Σε αυτήν την περίπτωση η μάσκα, το κοινωνικό προσωπείο είναι συνυφασμένο με τη μη αλήθεια και τον φόβο να τη δει και να την αντέξει κάποιος. Από την άλλη πάλι, φορώντας ο μασκαράς τη μάσκα του, και με όργανο το γέλιο, ξεδιπλώνει πτυχές του Είναι που του είναι απαγορευμένες, άγνωστες, μυστικές, ξεπερνώντας τον φόβο της κοινωνικής κατάκρισης. Και βέβαια, γνωστή είναι η θλίψη που προκαλεί το χαμογελαστό πρόσωπο του κλόουν με τα ζωγραφισμένα δάκρυα. "



ΜΑΣΚΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ: βίντεο

μεταμφίεση και απόκρυψη



Φουρτουνιασμένη, στείρα μου πηγή
αόρατε, μαύρε καβαλάρη,
το καρναβάλι τέλειωσε κι αυτοί
μάσκες πουλάνε στο παζάρι...


μάσκες περσόνες και προσωπεία



   μασκαρευόμαστε προσωπα;

Ξυπνάω με φωνές γιατί άρχισες χωρίς εμένα καρναβάλι
τι στολή να βάλω τι να φορέσαν άραγε όλοι οι άλλοι
λες να 'χουν χρώματα πολλά και φινετσάτα και τεράστια καπέλα
θέλω να 'μαι μοναδικός και αντί για μάσκα να φορέσω εσένα τρέλα.
Γιορτή γιατί Γιατί γιορτή να γίνουν άτρωτοι οι τρωτοί
Τρελές χαρές, βουβές φωνές βγάλε τη μάσκα σου και δες.
Μοιάζεις κακός πωπω μια μάσκα που τη βρήκες πες και εμένα
όσα φοράω κλεμμένα είναι και σκισμένα
πες μια κουβέντα να σ' ακούσω τρόμαξέ με
μέσα στα μάτια να με σκιάξεις κοίταξέ με.
Μα δε μπορείς κακό να γίνεις αλήθεια δε μπορείς
Για κοίτα εκείνον με τ' αγγέλου τα φτερά που όλο γελάει
κρύβει τα μάτια του και μοιάζει μια χαρά ενώ πονάει
και αν του φωνάξεις να γυρίσει να κοιτάξει
δε θα γουστάρει το παράδεισο, θ' αλλάξει.
Ένα καπέλο θα φορέσει γεμάτο με φτερά
και θ' αρχίσει να χορεύει με τους άλλους στην πυρά
κι αυτός που καίνε πόσο μου μοιάζει
και μονάχα που το σκέφτομαι αλήθεια με τρομάζει.
Βρες μου μια μάσκα να φορέσω ότι να 'ναι να σωθώ
και μια στολή να μοιάζω σαύρα να συρθώ
ή καμιά φούστα καμιά τσάντα καμιά κάλτσα
να μοιάζω πόρνη που ξεχύθηκε στην πιάτσα.
Κάνε ότι να 'ναι να ξεφύγω απ' τη φωτιά άσε με λάσκα
έκανα λάθος που δε φόρεσα μια μάσκα.
Στο καρναβάλι ρε που πας
χωρίς μάσκα και στολή ρε να φοράς.
Κι αφού το διάλεξες, να πας
θα 'σαι μόνος μες στους μόνους θα πονάς.
Γι' αυτό λοιπόν φοράω την πρώτη μάσκα εκείνη που θα βρω
το πήρα απόφαση πως πρέπει να χωθώ μες στον χορό
κι αν τους φοβίσω και εγώ με τη σειρά μου
τότε θα 'ναι ταιριαστή επάνω μου η φορεσιά μου.
Κι αν τους κάνω να γελάσουν και ξεσκάσουν
μπορεί τη φάτσα μου για πάντα να ξεχάσουν
και να θυμούνται αυτή τη μάσκα τη γελοία που φοράω
και θα μπορέσω με τους άλλους άνετα να περπατάω.
Δε θα φοβάμαι και δε θα ντρέπομαι για μένα
θα 'ναι τριγύρω μου τα πάντα ευτυχισμένα
δε θα ζηλεύω αυτά που φόραγαν οι άλλοι
θα συνηθίσω εδώ κοντά σου καρναβάλι.
Τέλος καλό όλα καλά
η μάσκα ταίριαξε καλά.


για τα προσωπεία του ''face-book'':
εικονική πραγματικότητα και ψυχολογία του διαδικτύου
τα κοινωνικά δίκτυα της μοναξιάς

φορώντας μάσκα για να γλιτώσεις αδιάκριτα βλέμματα



κινημ/φος:η ανεξερεύνητη γοητεία της μάσκας

τα μυστικά των κόμικς Χ


ANONYMOUS: ποιοι είναι και σε τι αποσκοπούν;
ο άνθρωπος πίσω από τη μάσκα
η μάσκα των αγανακτισμένων



Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ, αυτό το θηρίο..

η αλίκη στη χώρα της συνήθειας 
[απόσπασμα από το ημερολόγιό της]

ΞΥΠΝΑΕΙ
αργά και δύσκολα

ως συνήθως..


ΚΑΛΗΜΕΡΙΖΕΙ 
ΤΗΝ ΚΟΛΛΗΤΗ ΤΗΣ

"Γεια σου θλίψη
Καλημέρα θλίψη
έντομο που φωλιάζεις μέσα μου
κι ολονυχτίς καραδοκείς πότε θ' ανοίξω μάτι...

Στην αρχή σ' έχω λησμονήσει
κοιτάζω τις γραμμές του ταβανιού
άξαφνα πατείς και μπαίνεις
στη συνείδηση

Έρχεσαι να πικράνεις τον πρωινό καφέ
ν' αποσπάσεις κάτι απ' την ελάχιστη χαρά
του χεριού μου στο πόμολο του παραθύρου
φέρνεις ανωμαλίες στο νερό του μπάνιου
προκαλείς το πρώτο δυσάρεστο τηλεφώνημα...'' [Οδ. Ελύτης]



ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ
η καθημερινότητα δε μου ταιριάζει-γεννήθηκα για τις Κυριακές!

ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΕΤΑΙ
άτιμο πράμα η συνήθεια:
σε ρουφάει όπως η σκούπα τη σκόνη...


ή πιο σωστά: είναι η ίδια σκόνη
 που επικάθεται και σε σκεπάζει


πώς το έγραφε η Δημουλά;
     
         Σκόνη     [απόσπασμα]

''Λυπάμαι τις νοικοκυρές
τον άγονό τους κόπο.
Δεν φεύγει η σκόνη, δεν στερεύει.
Κάθε που πάει ο καιρός καιρό να συναντήσει
καινούρια συμφωνία σκόνης κλείνεται.
Οι προφυλάξεις απ'αυτήν-το Καθαρό
και η Σταθερότης-μέσα επιστροφής της.
Τη φέρνουν πρώτες και καλύτερες.
Δεν έχω δει πιο σκονισμένες επιφάνειες από δαύτες.''

Η ίδια ποιήτρια που σκαρφίστηκε και υπερασπιστικό λόγο στη συνήθεια:

Τα «υπέρ» της συνήθειας

Με φόρεσες -σε φόρεσα,
εκλογή μονοφόρι.
Πρώτα απ' την καλή.
Με γύρισες μετά το μέσα έξω,
είχαν παρατριφτεί οι άκρες και οι μόστρες,
είχαν στραβοστομιάσει κι οι κουμπότρυπες
-θυμίζανε σιωπές ξεχειλωμένες-
απ' το πολύ το κούμπωνε ξεκούμπωνε
την προφύλαξη, την επιφύλαξη,
τη διαφύλαξη κούμπωνε ξεκούμπωνε
τις ασταθείς των ημερών θερμοκρασίες
στα βαριά της χρονικότητας κλίματα.
Σκιστήκανε κι οι τσέπες,
χώναν εκεί τα ξυραφάκια τους
οι σκέψεις των χεριών.
Πάλι με γύρισες μετά -σε γύρισα
πάλι το έξω μέσα,
σάμπως οι πριν φθορές
να 'χαν στο μεταξύ ξεκουραστεί
και γιάνει,
και μια που το παλιό
δεν έχει πια καλή κι ανάποδη.

Όσο για το πού θα χτυπήσεις
και πού θα χτυπηθείς,
κανένα πρόβλημα.
Ούτε και τούτο έχει πια
όψη κι ανάποδη.
Έχει κι αυτό παλιώσει
-μέσα έξω γυρισμένες
τόσες φορές οι σφαίρες.

Αυτό το καλό έχουν λοιπόν οι παλιατσούρες.
Ενώ αν σε χτυπήσει το καινούριο
σε μαζεύουν με τα κουταλάκια. 

Κι ο Publo Neruda έχει άδικο;

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει..



                                                       

ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ
τι ώρα πήγε;
τι πήγε στραβά;τι θα πάει στραβά;

και γιατί πρέπει να πάει στραβά;

ΤΟ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΠΟΦΑΣΗ,
ΞΥΠΝΑΕΙ..

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ..


''Σήμερα ξύπνησα προτού να ξημερώσει,
ξύπνησα πάλι απ' τη βροχή κι απ' τον αέρα,
είπα σε λίγο αυτή η νύχτα θα τελειώσει
έχω άλλη μια μέρα, άλλη μια μέρα...

Πήγα στο μέρος που πετάνε τα σκουπίδια,
ο φύλακας με φώναξε από πέρα,
τι γυρεύεις τέτοια ώρα μες στη νύχτα
του 'πα άλλη μια μέρα, ακόμη μια μέρα...''


ΠΑΛΙ ΧΑΖΕΥΕΙ..
ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ..ΞΑΝΑ ΧΑΖΕΥΕΙ..
ΞΑΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ
ΞΑΝΑ ΧΑΖΕΥΕΙ
ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ
ΣΑΝ ΝΑ ΧΑΜΗΛΩΣΕ ΑΠΟ ΧΘΕΣ..

Ή ΑΥΤΗ ΨΗΛΩΣΕ; 
                  ''ψήλωσε ο νους της'' ;

ΤΟΣΗ ΩΡΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 
ΘΑ ΕΙΧΕ ΦΤΙΑΞΕΙ ΚΑΦΕ..
ευτυχώς έχει καφέ!

ΠΑΛΙ ΘΑ ΧΑΣΕΙ
ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ
ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ;
ΠΙΣΩ ΑΠ'ΤΑ ΙΔΙΑ
ΒΡΙΣΚΕΤ' Η ΙΔΙΑ
βρίσκετ' η ίδια;

''Πίσω από τα καθημερινά τα πράγματα
Υπάρχει ένα καθημερινό όνειρο
Να πάρεις το λεωφορείο
Να πιεις καφέ ν’αποστρέψεις τα μάτια

Από ψεύτικους ουρανούς
Πολιτικές εξουσίες
Εξουσίες ξυράφια
Από ψεύτικους ουρανούς

Η λέξη στο μαχαίρι
Τα μυστικά στους δρόμους

Βρίσκεσαι σπίτι και προσπαθείς να στηρίξεις
Το ταβάνι με τους καπνούς του τσιγάρου
Γυρνάς την τσέπη σου ανάποδα
Και προσπαθείς να αποστρέψεις τα μάτια'' [Γιάννης Κοντός]



ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΛΛΗ ΑΝΑΒΟΛΗ
ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΤΑ-
ΠΛΗΚΤΙΚΗ ΜΕΡΑ ΞΕΚΙΝΑ

''Στέκεται στην πόρτα κοιτάζει αν έχει κλείσει όλες τις βρύσες και τα φώτα
κλειδώνει εφτά φορές, ξέρεις δεν είναι όπως πρώτα, πρέπει πάλι να αλλάξει κλειδαριά..''




ΓΥΡΝΑΕΙ ΣΠΙΤΙ
σπίτι-μου-σπιτάκι-μου...

''αύριο ΟΛΑ θα είναι αλλιώς!''

αλλιώς; πώς αλλιώς;


αλλιώς;

ΝΑΙ, ΑΛΛΙΩΣ! ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;

άλλη μια μέρα, ακόμη μια μέρα