Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

ηθοποιός σημαίνει...

     αυλαία και πάμε...

λοιπόν:
ηθοποιός σημαίνει (ασφαλώς)...
    
    σημαίνει ιερό τέρας σε ''λευκό πανί''
[''λευκό πανί'' σε στίχους ρένας χατζιδάκη, με χρ. θηβαίο και στίχοιμα]

     και τώρα; ποια παίζει τώρα;

    ''σταρ'',με μια δόση νάρκισσου...


     σημαίνει όμως και μπουλούκια...
     
  μπουλούκια...δηλαδή ''δίχως φίρμα θεατρίνοι''



Γεννήθηκα σε μια σπηλιά από πανί, σε μια σκηνή
που άλλοτε έπαιζε  Μακμπέθ, άλλοτε Γκόλφω,
Γενοβέφα, ή Ντον Ζουάν με το σπαθί
κι άλλοτε πάλι τη ζωγράφιζε η βροχή.
Γεννήθηκα σε μια σπηλιά από πανί, σε μια σκηνή.
«Στα ψέματα θα σκοτωθώ» μου είπε ο πατέρας
και η μητέρα μου βαφόταν γελαστή.
Είδα ζωή να παριστάνει τη ζωή...

αφιέρωμα στα μπουλούκια από το ένθετο  ''7ημέρες'' της Καθημερινής εδώ

''ΟΜΟΙΑ ΣΑΝ ΗΘΟΠΟΙΟΣ''
συχνά η τέχνη μιμείται τη ζωή[τέχνη υποκριτικής]
πιο συχνά η ζωή την τέχνη...[τέχνη υποκρισίας]


            Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

                 Ο Βασιλεύς Δημήτριος
           
Ώσπερ ου βασιλεύς, αλλ’ υποκριτής, μεταμ-
φιέννυται χλαμύδα φαιάν αντί της τραγικής
        εκείνης, και διαλαθών υπεχώρησεν.
                 Πλούταρχος, Βίος Δημητρίου

Σαν τον παραίτησαν οι Μακεδόνες
κι απέδειξαν πως προτιμούν τον Πύρρο
ο βασιλεύς Δημήτριος (μεγάλην
είχε ψυχή) καθόλου — έτσι είπαν —
δεν φέρθηκε σαν βασιλεύς. Επήγε
κ’ έβγαλε τα χρυσά φορέματά του,
και τα ποδήματά του πέταξε
τα ολοπόρφυρα. Με ρούχ’ απλά
ντύθηκε γρήγορα και ξέφυγε.
Κάμνοντας όμοια σαν ηθοποιός
που όταν η παράστασις τελειώσει,
αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται.

[απόσπασμα από : ''Θεατρικότητα και Δημόσιος Βίος στον Ελληνιστικό Κόσμο'' του Αγγ. Χανιώτη,όπου ''η πρόσληψη του δημόσιου βίου ως σκηνοθετημένης παράστασης και του δημόσιου προσώπου ως ηθοποιού, ιδιαίτερα εμφανής στην ελληνιστική εποχή, έχει ενδιαφέρουσες αναλογίες προς τη σημερινή επίδραση της τηλεόρασης και του θεάματος στην πολιτική'']

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ

     Θεατρίνοι, Μ.Α.

Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε
όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε
στήνουμε θέατρα και σκηνικά,
όμως η μοίρα μας πάντα νικά

και τα σαρώνει και μας σαρώνει
και τους θεατρίνους και το θεατρώνη
υποβολέα και μουσικούς
στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς.

Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,
ρίμες, αισθήματα, πέπλα, στολίδια,
μάσκες, λιογέρματα, γόοι και κραυγές
κι επιφωνήματα και χαραυγές

ριγμένα ανάκατα μαζί μ' εμάς
(πες μου πού πάμε; πες μου πού πας;)
πάνω απ' το δέρμα μας γυμνά τα νεύρα
σαν τις λουρίδες ονάγρου ή ζέβρα

γυμνά κι ανάερα, στεγνά στην κάψα
(πότε μας γέννησαν; πότε μας θάψαν;)
και τεντωμένα σαν τις χορδές
μιας λύρας που ολοένα βουίζει. Δες
και την καρδιά μας· ένα σφουγγάρι,

στο δρόμο σέρνεται και στο παζάρι
πίνοντας το αίμα και τη χολή
και του τετράρχη και του ληστή.

             Μέση Ανατολή, Αύγουστος '43

[Ο Σεφέρης ακολουθεί ως διπλωμάτης την ελληνική κυβέρνηση στη Μέση Ανατολή, γνωρίζει τους πολιτικούς,παρακολουθεί και σχολιάζει τις κινήσεις τους-κυρίως τις παρασκηνιακές..]


οι ''θεατρίνοι'' του σεφέρη σε τρεις διαφορετικές μελοποιήσεις:

στα ίδια περίπου χρόνια, στην ελλάδα από το '36 ως το τέλος του εμφυλίου, περιφέρεται παίζοντας τη ''γκόλφω'' ο  ''θίασος'' του θ. αγγελόπουλου,μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας [με τα πάθη της-οικογενειακά,ερωτικά,πολιτικά]


     σύγχρονοι ''θεατρίνοι'' -νεώτεροι ''θίασοι''

Επενδύσεις, διαφημίσεις,
ενοχές και ανακρίσεις
εποχές για λεφτά, άπατος στα χαμηλά
με θεούς φοβερούς, με θρησκείες τρομοκράτες
με ληστές στην αυλή, αδιάφοροι, χαζοί
Κάνω πως δε ξέρω, πέφτω μες στα κύματα
άλλοι δρόμοι μας ενώνουν, κι άλλοι στα διλήμματα...



κι οι εραστές παίγνια του καιρού του θεατρώνη...

Ρόλοι κι αισθήματα σ' αρχαία διαδρομή
γέρος κι ο χρόνος σαν μουγκός υποβολέας
μπολούκια οι έρωτες σε άγονη γραμμή
να σε τυφλώνει ο καπνός κι ο προβολέας


Ξεφτίλα χρώματα κι η πρόβα στα σκαλιά
και στις κουίντες ο καιρός ο θεατρώνης
πόσο μ' αγάπησες με ψεύτικα φιλιά
και με το ρόλο με πουλάς της Αντιγόνης.

Οι μάσκες πρόσωπα με μάτια ανοιχτά
μπήγουν τα νύχια τους βαθιά στο μέτωπό μου
δυο μεροκάματα το μήνα αρπαχτά
δέκα τσιγάρα το πολύ το μερτικό μου.

Τα καμαρίνια με δυο μέτρα κουρελού
πούδρες και μάσκαρα και κόκκινα κραγιόνια
στα Παναθήναια η δόξα του φαλλού
στίβα πηγαίναμε στα βρώμικα βαγόνια.

Μητέρα νύχτα μου λεχώνα μου σιωπή
στην Τρίτη Πράξη και ο ρόλος του θανάτου
αυλαία γύφτισσα το τέλος ποιος θα πει
σ' ένα μπορντέλο στην παλιά Ακομινάτου.

Άδεια τραγούδια με σαράντα πυρετό
όταν πεθάνω να με θάψετε στη Θήβα
σαν τον Οιδίποδα τυφλός να περπατώ
η μοίρα είναι του θιάσου μας η ντίβα.

Αυτός ο θίασος απόψε θα καεί
και στον εξώστη θα γελάει η γαλαρία
μονάχοι μού πες πως πεθαίνουν κι οι θεοί
και των ανθρώπων πως τελειώνει η ιστορία.


ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Ηθοποιός σημαίνει...

Ηθοποιός σημαίνειπαλιάτσος...
σημαίνει μάγος…


Σε μια στιγμή ανάβουν τα φώτα
κι η μουσική μάς φέρνει τους μάγους στη σκηνή
Αρχίσαν πάλι τ' αστεία οι παλιάτσοι
κι ο σκοινοβάτης ιδρώνει, ιδρώνει στο σκοινί

Τόση ομορφιά δεν είδες πουθενά
τους μάγους, τους παλιάτσους με τα κόκκινα σκουφιά
Σαν βγαίνουν στη σειρά ξεφαντώνουν τα παιδιά
και μέσα απ' το καπέλο βγαίνουνε χίλια πουλιά

Όταν μια μέρα και συ θα δακρύσεις
την ώρα που ο μάγος θριαμβεύει στη σκηνή
Καθώς σε κοροϊδεύει ο παλιάτσος
και το ταμπούρλο οργιάζει και κλαίει το βιολί

Τότε τη δική μου θα νιώσεις την ψυχή
που κάθε βράδυ γίνεται λατέρνα σε γιορτή
Του τσίρκου τους ανθρώπους ανταμώνει στη σκηνή
μαζί τους υποκρίνεται για σένα θεατή.






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου