"Το μεγάλο λάθος της ζωής μου ήταν που ήμουν φτιαγμένος για τη θάλασσα κι έγινα στεριανός. Είναι γνώρισμα του θαλασσινού να μην είναι πουθενά ευχαριστημένος".
''Ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα.
Ευτυχισμένος αν στο ξεκίνημα, ένιωθε γερή την αρμα-
τωσιά μιας αγάπης, απλωμένη μέσα στο κορμί του,
σαν τις φλέβες όπου βουίζει το αίμα...''
''Λυπήσου το σύντροφο που μοιράστηκε τη στέρησή μας και τον ιδρώτα''
''Ήτανε καλά παιδιά οι συντρόφοι, δε φωνάζαν
ούτε από τον κάματο ούτε από τη δίψα ούτε από την παγωνιά
[...]
Αράξαμε σ’ ακρογιαλιές γεμάτες αρώματα νυχτερινά
με κελαηδίσματα πουλιών, νερά που αφήνανε στα χέρια
τη μνήμη μιας μεγάλης ευτυχίας.
Μα δεν τελειώναν τα ταξίδια.
Οι ψυχές τους έγιναν ένα με τα κουπιά και τους σκαρμούς
με το σοβαρό πρόσωπο της πλώρης
με τ’ αυλάκι του τιμονιού
με το νερό που έσπαζε τη μορφή τους.
Οι σύντροφοι τέλειωσαν με τη σειρά,
με χαμηλωμένα μάτια. Τα κουπιά τους
δείχνουν το μέρος που κοιμούνται στ’ ακρογιάλι.
Κανείς δεν τους θυμάται. Δικαιοσύνη.''
Μαρωνίτης: Ο φιλέταιρος Οδυσσέας στην Οδύσσεια και στο Σεφέρη εδώ
''Σκύψε αν μπορείς στη θάλασσα τη σκοτεινή ξεχνώντας
τον ήχο μιας φλογέρας πάνω σε πόδια γυμνά
που πάτησαν τον ύπνο σου στην άλλη ζωή τη βυθισμένη.
Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ' όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.
[...]
Άφησε τα χέρια σου αν μπορείς, να ταξιδέψουν
εδώ στην κόχη του καιρού με το καράβι
που άγγιξε τον ορίζοντα...''
''Ταξίδεψες, είδες πολλά φεγγάρια πολλούς ήλιους
άγγιξες νεκρούς και ζωντανούς
ένιωσες τον πόνο του παλικαριού
και το βογκητό της γυναίκας
την πίκρα του άγουρου παιδιού...''
Ανάμεσα σε άλλους ενδιαφέροντες ψηφιακούς φακέλους (ΕΔΩ)
το ΕΚΕΒΙ
παρέχει μια πρωτότυπη περιήγηση στο έργο του ποιητή
με άξονα το μοτίβο του ταξιδιού.
Τίτλος: ταξιδεύοντας με τον γ. σεφέρη
Αυτό που κυρίως κατορθώνει η παρουσίαση αυτή είναι να σε εισαγάγει στο εργαστήριο του ποιητή, διότι κάθε ποίημα το συνοδεύουν αποσπάσματα από το ημερολόγιό του (αυτοσχόλια).
πχ το "Πάνω σ' έναν ξένο στίχο" που γράφεται το 1931 στο Λονδίνο
συνδέεται με τις ακόλουθες καταγραφές:
Κυριακή, 15 Αυγούστου 1926
Τίποτα δε στερήθηκα περισσότερο από τη βοήθεια ενός φίλου, θέλω να πω τη σκέψη ενός ανθρώπου της ίδιας φυλής.
Μέρες Α΄, σ. 72
3 Δεκέμβρη 1931
Από τότε που είμαι εδώ έχω ακατάπαυστα το συναίσθημα πως περιμένω κάποιον που λέει να ΄ρθει’ αυτό γίνεται αρκετά πνιγερό κάποτε. Συχνά μου κόβει κάθε γαλήνη[¼]. Σφίγγω τα δόντια και περιμένω. Τι περιμένω; Ένας Θεός το ξέρει. Και οι παραπάνω αναμονές είναι τα κυματάκια που έστειλε ποιος ξέρει από πόσο βαθιά μια φουρτούνα. Έχω κι εγώ τον τρόπο μου ν' αγωνίζομαι. Ως σήμερα -και πόσο καιρό ακόμη θα βαστάξει τούτο- αγωνίστηκα μόνος. [¼] Τώρα βρίσκομαι πάλι σε μια στροφή: μου είναι δύσκολο να αισθανθώ, μου είναι δύσκολο να ζήσω. Είμαι άνθρωπος με ψυχικά εμπόδια.
Μέρες Β΄, σ. 25
29-6- 1932
Έχω όμως αποθυμήσει τόσο πολύ την Αττική. Το πεύκο και τη θάλασσα. Είναι δυο πράγματα που τα βλέπω σχεδόν κάθε μέρα, σα μυθολογικά πρόσωπα, με πολλές όψεις πάντα καινούργια. Πρέπει να ξενητευθεί κανείς ώριμος για να καταλάβει την "Οδύσσεια".
Ιωάννα Τσάτσου, σ.307
Ευτυχισμένος αν στο ξεκίνημα, ένιωθε γερή την αρμα-
τωσιά μιας αγάπης, απλωμένη μέσα στο κορμί του,
σαν τις φλέβες όπου βουίζει το αίμα...''
''Λυπήσου το σύντροφο που μοιράστηκε τη στέρησή μας και τον ιδρώτα''
''Ήτανε καλά παιδιά οι συντρόφοι, δε φωνάζαν
ούτε από τον κάματο ούτε από τη δίψα ούτε από την παγωνιά
[...]
Αράξαμε σ’ ακρογιαλιές γεμάτες αρώματα νυχτερινά
με κελαηδίσματα πουλιών, νερά που αφήνανε στα χέρια
τη μνήμη μιας μεγάλης ευτυχίας.
Μα δεν τελειώναν τα ταξίδια.
Οι ψυχές τους έγιναν ένα με τα κουπιά και τους σκαρμούς
με το σοβαρό πρόσωπο της πλώρης
με τ’ αυλάκι του τιμονιού
με το νερό που έσπαζε τη μορφή τους.
Οι σύντροφοι τέλειωσαν με τη σειρά,
με χαμηλωμένα μάτια. Τα κουπιά τους
δείχνουν το μέρος που κοιμούνται στ’ ακρογιάλι.
Κανείς δεν τους θυμάται. Δικαιοσύνη.''
Μαρωνίτης: Ο φιλέταιρος Οδυσσέας στην Οδύσσεια και στο Σεφέρη εδώ
''Σκύψε αν μπορείς στη θάλασσα τη σκοτεινή ξεχνώντας
τον ήχο μιας φλογέρας πάνω σε πόδια γυμνά
που πάτησαν τον ύπνο σου στην άλλη ζωή τη βυθισμένη.
Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ' όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.
[...]
Άφησε τα χέρια σου αν μπορείς, να ταξιδέψουν
εδώ στην κόχη του καιρού με το καράβι
που άγγιξε τον ορίζοντα...''
''Ταξίδεψες, είδες πολλά φεγγάρια πολλούς ήλιους
άγγιξες νεκρούς και ζωντανούς
ένιωσες τον πόνο του παλικαριού
και το βογκητό της γυναίκας
την πίκρα του άγουρου παιδιού...''
Ανάμεσα σε άλλους ενδιαφέροντες ψηφιακούς φακέλους (ΕΔΩ)
το ΕΚΕΒΙ
παρέχει μια πρωτότυπη περιήγηση στο έργο του ποιητή
με άξονα το μοτίβο του ταξιδιού.
Τίτλος: ταξιδεύοντας με τον γ. σεφέρη
Αυτό που κυρίως κατορθώνει η παρουσίαση αυτή είναι να σε εισαγάγει στο εργαστήριο του ποιητή, διότι κάθε ποίημα το συνοδεύουν αποσπάσματα από το ημερολόγιό του (αυτοσχόλια).
πχ το "Πάνω σ' έναν ξένο στίχο" που γράφεται το 1931 στο Λονδίνο
συνδέεται με τις ακόλουθες καταγραφές:
Κυριακή, 15 Αυγούστου 1926
Τίποτα δε στερήθηκα περισσότερο από τη βοήθεια ενός φίλου, θέλω να πω τη σκέψη ενός ανθρώπου της ίδιας φυλής.
Μέρες Α΄, σ. 72
3 Δεκέμβρη 1931
Από τότε που είμαι εδώ έχω ακατάπαυστα το συναίσθημα πως περιμένω κάποιον που λέει να ΄ρθει’ αυτό γίνεται αρκετά πνιγερό κάποτε. Συχνά μου κόβει κάθε γαλήνη[¼]. Σφίγγω τα δόντια και περιμένω. Τι περιμένω; Ένας Θεός το ξέρει. Και οι παραπάνω αναμονές είναι τα κυματάκια που έστειλε ποιος ξέρει από πόσο βαθιά μια φουρτούνα. Έχω κι εγώ τον τρόπο μου ν' αγωνίζομαι. Ως σήμερα -και πόσο καιρό ακόμη θα βαστάξει τούτο- αγωνίστηκα μόνος. [¼] Τώρα βρίσκομαι πάλι σε μια στροφή: μου είναι δύσκολο να αισθανθώ, μου είναι δύσκολο να ζήσω. Είμαι άνθρωπος με ψυχικά εμπόδια.
Μέρες Β΄, σ. 25
29-6- 1932
Έχω όμως αποθυμήσει τόσο πολύ την Αττική. Το πεύκο και τη θάλασσα. Είναι δυο πράγματα που τα βλέπω σχεδόν κάθε μέρα, σα μυθολογικά πρόσωπα, με πολλές όψεις πάντα καινούργια. Πρέπει να ξενητευθεί κανείς ώριμος για να καταλάβει την "Οδύσσεια".
Ιωάννα Τσάτσου, σ.307
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου